نمی شود كه تو باشی، من عاشق تو نباشم!

نمی شود كه بهار از تو سبزتر باشد

گل از تو گلگون تر

امید از تو شیرین تر.

نمی شود، پاییز

                     _فضای نمناك جنگلی اش

                                  برگ های خسته ی زردش_

غمگین تر از نگاه تو باشد.

نمی شود، می دانم، نمی شود آوازی

                                كه مرد روستایی و عاشق

                               با صدایی صاف

                               در اعماق دره می خواند

                               در شمال شمال

                               رنگین تر از صدای تو باشد.

نمی شود كه بهار از تو سبزتر باشد.

و _ صدای شیهه ی اسبی تنها در ارتفاع كوه

و _ صدای گریه ی سرداب رود
                                _زمانی که تنگه وَن داربُن را می ساید_
و _ صدای عابر پیری كه آب می خواهد

به عمق یك سلام تو باشد.

                               شب هنگام

                              كه خسته ییم از كار

                              كه خسته ییم از روز

                              كه خسته ییم از تكرار.

نمی شود كه بهار از تو سبزتر باشد.

نمی شود كه تو باشی، به مهربانی مهتاب

در آن زمان كه روح دردمند ولگردم

                             بستری می جوید

                             بالینی می خواهد

                             تا شاید دمی بیاساید

نمی شود كه تو باشی به مهربانی مهتاب

و این روح دردمند ولگرد

                           باز هم كوله را زمین نگذارد

                           و سر را بر زانوی مهربانی تو.

نمی شود كه بهار از تو سبزتر باشد

شكوفه از تو شاداب تر

پاییز، از تو غمگین تر.

نمی شود كه تو باشی و شعر هم باشد

نمی شود كه تو باشی، ترانه هم باشد

نمی شود كه تو باشی، گلدان یاس هم باشد

نمی شود كه تو باشی، بلور هم باشد

نمی شود كه شب هنگام

                         عطر نگاه تو باشد

                                  "محبوبه های شب" هم باشند.

نمی شود كه تو باشی، من عاشق تو نباشم

نمی شود كه تو باشی

                          درست همین طور كه هستی

و من، هزار بار خوب تر از این باشم

و باز، هزار بار، عاشق تو نباشم.

نمی شود، می دانم

نمی شود كه بهار از تو سبزتر باشد ...

(نادر ابراهیمی، یک عاشقانه آرام، 82-80)