| عشق آمد و آتشی به دل در زد | تا دل به گزاف لاف دلبر زد | |
| آسوده بدم نشسته در کنجی | کامد غم عشق و حلقه بر در زد | |
| شاخ طربم ز بیخ و بن برکند | هر چیز که داشتم به هم بر زد | |
| گفتند که سیم‌بر نگار است او | تا رویم از آرزوی او زر زد | |
| طاوس رخش چو کرد یک جلوه | عقلم چو مگس دو دست بر سر زد | |
| از چهره‌ی او دلم چو دریا شد | دریا دیدی که موج گوهر زد | |
| عطار چو آتشین دل آمد زو (عطار) | هر دم که زد از میان اخگر زد |
قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی، اما،اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا!
نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک!
در دل من همه کورند و کرند
دست بردار ازین در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید:
که دروغی تو، دروغ!
که فریبی تو، فریب!
قاصدک هان! ولی ... آخر ... ای وای...
راستی آیا رفتی با باد؟
با توام ، آی! کجا رفتی؟ آی!
راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
مانده خاکستر گرمی، جایی؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم، اندک شرری هست هنوز؟
قاصدک!
ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می گریند
چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود
چون تو در کس ننگری کس با تو همدم کی شود
گر جمال جانفزای خویش بنمایی به ما
جان ما گر در فزاید حسن تو کم کی شود
دل زمن بردی و پرسیدی که دل گم کرده ای
این چنین طراری ات با من مسلم کی شود
چون مرا دلخستگی از آرزوی روی توست
این چنین دلخستگی زایل به مرهم کی شود
غم از آن دارم که بی تو همچو حلقه بر درم
تا تو از در درنیایی از دلم غم کی شود
خلوتی می بایدم با تو زهی کار کمال
ذره یی هم خلوت خورشید عالم کی شود
(گزیده غزلی از دیوان عطار)
